Ufacıktım, küçük bir çocukken ben
Ufak ama onun dilinde şer
Yalın ayak gezerdim sokaklarda
Kaşınsa da kaval kemiklerim
Yinede vazgeçmezdim kıl mindere oturmaktan
Ah! Bir de onun ellerinden yediğim dayaklar
Merdaneyi vurdu muydu sırtımın tam ortasına
Anne dur! işin aslı öyle değil dememe kalmazdı
Bağırışlarım yankılanırdı bir göz odanın içinde
Varsın olsun, dayaktan paraladıysan beni
Sürdüysen kırmızı pul biberi
Hele ki ta ağzımın orta yerine
Eziyet ederdim bilmeden, çocuğum ya işte
Ufacık tefecik bir şey,
Nasıl olur da dik gelirdi öyle
İlle de alınacak o oyuncak dedim miydi
Üstüne birde diretirsem eğer
Kırk gün kırk gece kıyamet vardı bizim evde
Akıllı da bir çocuktum ben aslında
Üşüdüysem zira yoksulluktan ciğerlerime dek
Titremezdim zinhar soğuktan, ısınana kadar
Anneme bildirmezdim, belli etmezdim
Çocuk aklı işte neylersin annem üzülmesin diye.