Mevsimlerden kış, hava ayaz
Her yer olmuş kar, rengi beyaz
Soluk bir delikanlı montsuz
Dışarda yalnız ve tanınmaz

Sordu sahipsiz kedi
Senin adın neydi
Cevap vermedi
Dalgın ve algındı

Evvela konuşmadı, biraz oturdu
Ağlamaklı oldu, gözleri doldu

Sonra toparladı kendini
Açtı kediye yürek inini
Kah söyledi kah ağladı
Yardan yediği acı hançerini

Bir yar uğruna harap olunur mu kedi
Gönüldü ferman dinlemedi
Bağlandı imkansız bir aşka
İçten içe, derin derin inledi

Sevmedi yar bu bünyeyi
Görmedi yürekte sevgiyi
Bağlandı bir dış güzelliğe
Mahkum etti beni kimsesizliğe
Acı çeken gönül ölüm düşledi
Ölümün sonu hayır değildi

Kedinin Kimsesize içi yandı
Yüreği acılar içinde kıvrandı
Ve sonra döndü dediki
Yarin sızı geçmişte kalakaldı

Kimsesize bu teselli olmadı
Zaten soğuktan hali kalmadı
Öylece yerde kas katı kesildi
Sonra canını Azraile teslim etti

Kedinin içi cız etti
Sevgiden nefret etti
Yari bulup yanına vardı
Olanları hemen anlattı
Yarin yüreği bile sızlamadı
Kedi yarin gözünü aldı

Kimsesize gözü bir borç bildi
Götürmek için ölmek gerekti
Az ilerde yanan bir teneke
Ölmek için acılı ve sancılı bir yerdi

Kedi umursamadı
Alevler içine daldı
Kimsesiz, bir dost
Bir de yar gözü kazandı
ZahiriTeheyyüç