Bir zamanlar şiirler yazardı sana bu kadın
Pencereden izlerdi gelmeni
En güzel giysilerini giyerdi
Kapılarda karşılardı seni
Yüreğinde demlerdi çayını
Gözlerine bakıp konuşurdu senle
Vefayla ütülerdi elbiselerini
Koklardı sanki bitecekmiş gibi
Sayıklardı adını tüm gece ve beklerdi seni saatlerce gelişini
Otururdu tek başına bir köşede gölgene sarılırdı özlemi
Düşünürdü gün boyu seni güneşin ışınlarıyla sarılırdı bedeni
Bomboş bir odayı hayaliyle süslemişti her yeri
Ev olmuştu sana, eş olmuştu, kadın olmuştu
Ve artık Son demlerini yaşıyorsun
Son kahvemi yudumlar gibi
Son cigaramı yakar gibi
Artık tiryakin değilim
Hatırlıyormusun..
Hastalıkta sağlıkta demiştik
Tüm geceyi acıyla geçirirken yanım bomboştu
Sen yoktun.. En acılı gecemde
Sanki gökyüzündeki tüm yıldızlar üzerime dökülüyordu
Karanlık bir gece gibiydin..
Sen diye sarıldığım yastığa göz yaşı dökerken ben.
Sen ise başka bir dünyaya sarılıyordun
İçimdeki çiçek öldü..
Oysa ne çok büyütmüştüm seni yüreğimde
Mecalim yok ki yeniden yaşatayım seni kalbimde
Parmağıma taktığın hayata bakıp gülüyorum sadece..
İçimdeki dünyayı yok ettin..
Şimdi sürgün vakti sende
Git ve bir daha geri gelme

Feride Açar