Yalnızlık unutturmuştu saatleri
Ben iyi tanırım
Böyle uzun
Böyle karanlık geceleri

Bir şarkı mırıldanıyordu dudaklarım
Hüzün doluydu dizelerim
Ritim tutuyordu ayak seslerim

Elinde bir şişe
Bir sarhoş göründü köşeden
“Çok kederli söylüyorsun be arkadaş” dedi
“Biraz da neşeli bir şeyler mırıldansana”
“Neşeyi tarif et” dedim “hadi anlatsana”
“Bileyim, öğreneyim”
“Ondan sonra neşeden bahsedeyim”
Durdu
Bir acı tebessüm belirdi yüzünde
Başını eğdi
“Ben tanımıştım, bir zamanlar” dedi
“Kırmızı kadife entarisi”
“Yanağında bir gamzesi vardı Neşe’nin”
“Bak, ben Neşeyi tanıdım da n’oldu? ”
“Her sözü, her nefesi yalan”
“Kendisi ellerin oldu”
Sonra uzatıp elindeki şişeyi
“Şimdi” dedi “Şimdi neşe bunun içinde”
Yine güldü, yüzünde aynı acı ifade
“İşte şişe ile neşe”

Sonra sustu
Başını kaldırdı, yüzüme baktı
Ve
“Boşver be arkadaş” dedi
Sesine hüzün, sesine bir yorgunluk çökmüştü
“Boşver sen yine bildiğini söyle”
“Mırıldan bildiğin gibi öyle”
“Ben tanıyor muyum, biliyor muyum sanki neşeyi”
Fırlatıp attı elindeki şişeyi
Yalpalaya yalpalaya yürüdü
Döndü
Karanlık köşeyi
Kayboldu gözden
Sessizlik çöktü
Karanlığın omuzlarına yeniden

Yalnızlık unutturmuştu saatleri
Ben iyi tanırım
Böyle uzun
Böyle karanlık geceleri…

Gürsel İLERİ