çocukluguma dair...

Bilmem neresindeyim hayatın
Sevgiyle başlar her hikayem
Sonuda hep hüzünle biter
Satalıda hayli zaman olmuş
Bir eskiciye..çocuklugumu annem

Sessiz bir dünyaydı çocukluğum
Ne uzaktan kumandalı bir arabam
Nede mantar patlatan bir tabancam
Hem o zaman öyle şeyleri bilmezdi babam

Oyuncaklarıma çekmiştim belkide
Onlar kadar sessiz
Onlar kadar kendi halinde
Ne bir pazar komşunun uykusunu böldüm
Nede benden küçük oğlunu dövdüm
Hiç kimse olmasa eve geldiğimde
Açıpta bakmadım hiç dolabi
Ve hiçmi hiç şeker sanmamıştım ilaçları
Çiçekli bir bahçemiz olmasa
Hep çamurlu yollardan gittim okula
Okullu oldum sınıfları doldurdum
camları açtım hep donan kuşlara
Ne bir sapan aldım elime
Nede bir yavru kuşu yordum
Ara sıra yalancı çoban oldum ama
Oyuncaklarım gibiydim işte
Plastık kadar sessiz bir çocuktum

Televizyondan tanırdık aşkı
Reklamlara sorarsan çukulata gibiydi
Birazda şakasıydıya işin
Araya fıstıklar girebilirdi
Yinede yanıtsız kalırdı sorularım
Galiba çocukların aklı ermezdi..

Ama erken almıştım cevaplarımı
Daha ilk ayrılığımda tanırken aşkı
Çocuktum gözlerimde yaş vardı
Çamur yollarda kalmamıştı artık
Nede plastık oyuncaklar
Her sey daha güzel..daha kolay ..daha sesli
Ama hiç birine dönüp bakmıyorum
İçimdeki çocuğu uğurlarken maziye
Ben halen çocukluğumu özluyorum