ÖÐRETMENÝM
Yusuf Yýlmaz
Sana nasýl teþekkür edeyim, öðretmenim?
Bana kalem tutmayý, okuma yazmayý öðrettiðiniz için mi?
Adýmý yazmayý öðrendiðim zaman içimde duyduðum sevinci mi?
Yoksa babam askerdi.
Annemin adýna, ona yazabildiðim mektuptan dolayý mý ?
Ýlk masal kitabýný okurken o gece gördüðüm rüyayý,
ah! Bir defa daha görme özleminden dolayý mý?
Bir gün ödevimi unutmuþtum.
O anda duyduðunuz üzüntüden dolayý
beni önemsediðiniz için mi?
Ruhumdaki siyah çizgileri,
bir tebessümünüzle yok ettiðiniz için mi?
Ýlim ve mutluluk yolunda rehberlik ettiðiniz için mi?..

Sen, elinde fýrçayla kalbimize resimler çizerdin.
Kelebek, karýnca, aðaç resimleri…
Kaleminle alnýmýza:
"Yüksel, yücel !
Göðün hür maviliðindeki özgürlüðü yakala" Diye yazýyordun.
Elinde tohum; sen doktor, sen mühendis, sen öðretmen ol diye
ekiyordun, vatan topraðýna, üþüyen ellerinle.
Düþüyordun Anadolu yollarýna.
Uyumadan sabahladýðýn günleri unuttun mu?
Sobamýzý yakýyordun üþümesinler diye.

Sanki bize, kanat takýp uçuracaktýn, uçsuz bucaksýz semalarda.
En heyecanlý sözün:
“Hadi tahtaya kalk.” Nasýlda küt küt vururdu kalbimiz.
Kalkmak istemezdik.
Bilmediðimizden deðil,
ya öðretmenimiz yýrtýk ayakkabýmý görürse diye.
Biliyor musun öðretmenim?
Annemin beyaz mendile sardýðý sýcak ekmeði yerken,
öðlen teneffüsünde, afiyet olsun demeyi o zaman sizden öðrenmiþtim öðretmenim.
Biliyor musun? Bir öðrencin bilgi yarýþmasýnda birinci olmuþtu.
Sanki yüreðin büyümüþ daðlar kadar olmuþtu.
Sende bir þeyler vardý öðretmenim,
hiç kimsede olmayan bir þeyler.
Filizlenen ama tükenmeyi reddeden þeyler.
Yaðmur damlasý gibi ekmek gibi bulut gibi þeyler.
Zayýflýðý asla kabul etmeyen,
kudretini tanrýnýn güneþinden alan ýþýk gibi bir þeyler...
Öðretmenim bugün seni öyle özlüyoruz ki
Mevlana gibi dönüþlerini,
Yunus gibi söyleyiþlerini.
Dost de sevgi de de
aydýnlat yara tutmuþ yüreklerimizi.
Senin sevgin o kadar büyük o kadar uzum ki
arkandan koþuyorum yetiþemiyorum.
Yetiþsem yine elini uzatýp saçýmý okþar mýsýn?
Þairin dediði gibi:
“Senden önce öðretmenim,
Hiç uçurtmam olmamýþtý benim,
Artýk olmasa da olur.
Sen varsýn diye sevinçten,
Uçurtmayým þimdi ben”
Yüreðimin ta içinden gelen bir sesle,
5 Ekim öðretmenler gününde udeðil
her zaman, iþini en iyi yapma gayreti içinde olan
öðretmenlerimizin unutulmaz hatýralarý,
bütün öðretmenlerimizin, hepimizin hatýralarý olsun.
Bütün öðretmenlerimi bir kez daha hürmetle anýyor,
en kalbi duygularýmla ellerinizden öpüyorum.
Öðretmenim.