Ay kırılmalar

adam arzın merkezinde, yer ağır gök sağır
şafak sökeli uzun zaman olmuş dört yöne kıble tavaf
döndü, döndü, döndü durdu gözleri kocaman oldu
güneşi bekliyordu buz tutmuş bedeni tir tir titredi
nerden doğacak ....................................................
batıdan doğudan güneyden kuzeyden döndü durdu

güneş tutsaktı ay pusuda
yıldızlar uykuya dalmış dağlara baktı duman kaplamış
denizin suları çekilmiş nehirlere baktı kumla dolmuş
baktı yalnız yapa yalnız mahşerse niye kimse yok
ağaçlar devrilmiş çiçekler solmuş ekinler kurumuş
bedenini yokladı.....................................................
ayaklarının ucuna uzandı gölgesine eşleşti

duruyordu her şey yerli yerinde
ciğerleri inip çıkıyordu soluğunu avuçladı
elleri dudaklarına değince yanaklarından çıkıp
gözlerini ovuşturdu yüzünü kapadı gözünü
bir korku mu utanmamı yada başka bir yalnızlık
mahşerse ...........................................................
niye kimse yok bir ben mı kaldım herkes içimde mi

davul zurna sesleri çoğaldı kulaklarında
bom boş uzayıp giden uçsuz bucaksız sonsuzlukta
aklım dedi başını avuçlarının arasında sıvazlayıp
’beynim’ beynim dedi niye böyle zonkluyor
hatırlama yetisini yetirmiş gibi şaşkın şakın
ben varken mi her şey yok oldu yokken mi
acaba...........................................................
dünya mı onun kucağındaydı o mu dünyanın
bir suçlu aradı kendine fiske dokundurmadan

adam arzın merkezinde, yer ağır gök sağır
bağırdığını sanıyordu ses yoktu ağzı apaçık


Ahmet Coşkun