Sensiz ağlamaları bırakayım dedim,
olmadı
sensiz kederleri dağıtayım dedim
inan o da olmadı.
Şimdi kederlere, ağlamalara alıştım.

Sessiz akşamları dinledim
Sensiz kederleri paylaştım
Sensiz derinlere daldım
Ve yokluğunla kızıl göklere alıştım.

Gözyaşlarımı dağıtır sabahlarım
Şiirler okur, sana romanlar yazarım
Celladı sen olur, idamlar hazırlarım
Sensiz hücrelere alıştım.

Her kelimemde, her hecemde sen vardın
Yağan yağmurun zerreciğinde sen vardın
Akıttığım gözyaşının her damlasında sen vardın
Sensiz nice ayrılıklara alıştım.

Zamandan bihaberim, sahi günlerde ne
Sabaha daha çok var, gene mi gece
Hezeyanlar içindeyim, nerden çıktı bu gölge
Ve sensiz ne’lere alıştım.

Derdim de dermanım da
Zehirim de panzehirim de
Neşemle ve hüznümle
Ey dert perisi sana alıştım.

Ve öylesine alıştım ki
Her kokladığım gül senin kokun
Dokunduğum ten senin tenin
Ve sen, sen, sen ve sen
Bu sensizliğe inan senle alıştım.

Mehmet ÖZTÜRK/iSKENDERUN