Mutluluk hasisi bir ömrün zâlim güz’ünde
Kuru yapraklar uçar, o harâbat yüzünde.

Islanmış da dibinde, yapraksız ağaçların,
Bir hüzün yağmurundan sırılsıklam saçların

Yüzünde kızıl renkli bir tül hâlini almış,
Ve saçların içinde sapsız bir çiçek kalmış;

Bir perişan karanfil, o da bir güz vurgunu,
Aynı yağmurdan ıslak, o da sevdâ yorgunu...

Şimdi hazan rengidir, kurşûnîdir gök, deniz,
Bakır rengi ağaçlar, her renk,hüzünden bir iz.

Hercâi menekşeye, solgun güz güllerine
Sonbahar hüznü sinmiş çaresiz ellerine,

En sevdiğin o eski şarkılar çalınmakta
Bozuk, harap ve sesi tükenmiş taş plâkta.

Güneşle değil sanki, acılarla kavrulmuş,
Sarı, kuru bir yaprak, kopmuş daldan, savrulmuş

Serserî bir rüzgârın peşine düşmüş gider
Güz vurgunu bir sevdâ, güz vurgunu bir kader...



İçli bir şarkı gibi, dilimden düşmez adın
Beni de vurdu o güz, ey güz vurgunu kadın! ...

Ünal Beşkese (2010)