Bir gün elbet çözülür insan
Belki kendine
Belki de yolculuklarında denk gelen kendisi gibi kayıp yüzlere
Yeter ki sevginin her tonuna sarıl kuşku duymadan
Yeter ki yüzleş aynalarla
Günah keçisi aramadan
Kendinle vuruş ilkönce
Unutma ki kendi özünde oluşmayan barıştan çıkar bütün kavgalarda
Ve o kavgalardan kopar tüm fırtınalarda
Oysa tüm yenilgileri kasırgaların gücüne yükleriz de
İçimizin mahzenlerinde sus pus kalan çocuğa inancın ve direncin gücünü göstermeyi ayıp sayarız nedense
Oysa tutmak lazım o narin yüreği
Gün görmemiş bahçelerde
Nar çiçeği gülüşler solmadan
Yaşamın ezgilerine sokularak
Bir kedi sırnaşıklığında başını okşatarak
Bir şarkının melodisinin en ağrılı yerinde iyileşir belki acılar da
Gökyüzüne salınan ahlarla ayrılır belki akla karalar
Sonbahar yağmurlarında yıkanır belki griden kuşkular
Çınar ağacından savrulan yapraklardan görünür belki uçup giden zamanlar
Sorgusuz sualsiz geçen çocuk sevinçleri yaş aramaz insanda
Kimlik sormayan mutluluklarda ara yaşamın tadını
Çünkü bunca sığlıkta yorulsa da
Henüz yürürlükten kaldırılmadı yaşam
Gülsen Dede