GİDEN BİR SEVGİLİNİN ARDINDAN

Her gece rüyalarımda ağlattın beni,
Acımadın vefasız, sokağa attın beni,
Zalim, kimsesizlerin içine kattın beni,
Değer bilmedin, ite köpeğe sattın beni.

Hani seviyordun hayatımı beter ettin,
Yuvam varken sığdırmadın göçer ettin
El var, ar var demedin beni duçar ettin.
Her vardığımda kapıları duvar ettin.

Ey sevgili dedikçe, kendini ne sandın,
Yardakçıların pohpohlamasına kandın,
Verdiğin ezalarla bu dünyanı yaktın,
Şimdi yalnızlık kaderinle baş başa kaldın.

Oysa birlikte, ne emekler vermiştik itibara,
Hani beraber gidecektik, hicaz gibi diyara,
Kavlimiz böylemiydi, düşmeli miydik dara,
Ben yoruldum, döndüm ak sakallı ihtiyara.

Ey yardakçılar, çekemediniz Âşık Selimi’yi,
Birbirinden ayıramadınız, kötülükle iyiliği,
Şevkini kırdınız, çöpe attınız yardımseverliği,
Mal mülk sizin olsun yapmayın şu kahpeliği,

Ey zavallı kadın, neye yaradı kuru inadın,
Oysa sonu selametti Hazreti Ayşe’ sabrın
Bensiz, hayırsız evlatların neyine kandın
Sadece boş duvarlarla konuşan bir kadın.

Bir kadın, ancak bu kadar sevilirdi,
Bir çınar, ancak bu şekilde devrilirdi,
Bir gül, ancak bu kadar koklanırdı,
Sevenler ancak bu kadar horlanırdı,

Olsun be gülüm, dünya arsız ile yüzsüzün,
Fani dünya yiğidin, öbür dünya güçsüzün,
Kimse güvenmesin yiğitliğine son sözüm,
Muhtaç etmesin kimseye, bakmasın gözün

30.09.2020 Ben Selimi (Ömer Kılıç)