dışarı çıkmamışım kaç gündür
gözlerim değmemiş insanların gözlerine
bir ses bile duymamışım insanların varlığına dair
kimse kalmadımı benden başka

kuşlar cıvıldıyor ağaç dallarında
kargalar güvercinleri kovalıyor
baykuşlar ötüyor o kardan da beyaz baykuşlar
kimse yok kuşlar ve benden başka

göğe uzanmış dallar
kavga ediyorlar çatımla
yumruk yumruğa girişiyorlar birbirlerine
kimse yok ağaç ve benden başka

dışarda ölüm kolgeziyor
dur diyen biri bile yok
soğuktan ellerim buz kesiyor
kimse yok buz ve benden başka

bir ateş yakıyorum
ısınmak istiyor bedenim
çözülmüyor buzlarım
kimse yok ateş ve benden başka

rafdan bir kitap alıyorum
üzeri tozlanmış bembeyaz kapağı
yaşlanmış ağarmış yaprakları
kimse yok kitap ve benden başka

bir şiir okuyorum eski bir şiir
dizeleri aşmış kelimeler
yaprağın kenarından taşacakken sözler tutuyorum
kimse yok şiir ve benden başka

ıslatıyor yağmur damlaları saçımı
rüzgar sarsıyor uyandırmak istercesine beni
bulutlar sürtüşüyor kavga etmeye hazırlanırcasına
kimse yok bulut ve benden başka

ıssız bir yer burası
gözlerim alışıyor kimseyi görmemeye
insan nedir unutmuşum artık
kimse yok ben de