1
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
613
Okunma
İçim buruk,
elim tutamıyor artık kalemi,
acıyla seyrettim içinden geçerken
hayatın şu alemini!
İçim buruk,
süzülmüş kanım
dağılıp dökülmüş her yanım
kendimedir isyanım!
Uzatsam başımı pencereden dışarıya
Dönerim hep geri
Bitmeyen bir hasarla!
İnanmam hem batıla,
ama boyun eğdim nazara
nasılda düşürdü zalim felek
beni tuzağa …
İçim buruk,
ne kadar yazsam da
sığmaz mektuplara …
acım artar her akşam yeniden
kederli evlerin kepenkleri kapanınca
İçim buruk,
ağlarım öksüz bir çocuk gibi
güneş batışlarında
sığınırken korkulu gecelerin koynuna!
H. Hüseyin Arslan - 13.09.2020
5.0
100% (1)