GÜLMEDİ KADERİM AĞLATTI BENİ

Daha çocuk yaşta kırıldı kolum
Gülmedi kaderim ağlattı beni
Hasretle dağlandı yoruldu solum
Gülmedi kaderim ağlattı beni

On yaşında kalemime sarıldım
On birinde çocukluğa darıldım
Gurbet ile tam ortadan yarıldım
Gülmedi kaderim ağlattı beni

On iki yaşında yollara düştüm
On dördünde ergen dünyaya süstüm
On beşinde sevdim el aldı küstüm
Gülmedi kaderim ağlattı beni

Yirmisinde Vatan borcu zıymadım
Yirmi üçte dünya evin çaymadım
Yirmi dörtte baba oldum doymadım
Gülmedi kaderim ağlattı beni

Yirmi beşte gece gündüz çalıştım
On beş yılda hiç durmadan dalaştım
Can gardaştan küfürlere alıştım
Gülmedi kaderim ağlattı beni

Aksatmadım makinadan sekmeyi
Kendi iş yerimden yedim tekmeyi
Geç öğrendim soysuzlukla ekmeyi
Gülmedi kaderim ağlattı beni

Kırk iki plakam Konya olunca
Kırk üçünde tam belayı bulunca
Ellisinde çırılçıplak kalınca
Gülmedi kaderim ağlattı beni

Ellidört de başa aklar düşünce
Duygulanıp anıları deşince
Sitemimi yazdım elli beşinde
Gülmedi kaderim ağlattı beni

Koparmadım köyüm ile bağımı
Unutmadım bozkırımı dağımı
Yaşamadım gençliğimi çağımı
Gülmedi kaderim ağlattı beni

Resul’um kendini sordu aradı
Alamadı şu dünyadan muradı
Madurluğu bir güzele yaradı
Gülmedi kaderim ağlattı beni
.....09.09.2020
Şiir:Resul Civcik - Ayrancı Karaman
Fotoğraf:Muhammet Ali Civcik
.................................................................................
An itibariyle Şiirimi Okuyup Anlayan Hisseden Dostlara Selâm olsun.