Şairlik zor be usta

barışın elçisi mizanın mili
mazlumun masumiyetin dili

son nefeste son sözü demeden
şair kalemi kırmaz
ne kadar yufka olsa da yürek
ataridir şair söz esirgemez
esti mi gider
gitmeler kendine gelmelerdir

aşk dilinin ucunda ballansa da
sevdayı en kahirli çekendir
ruhunun inceliğine ararken eş
yinede o bir isyankar serkeş
na mükemmeldir mükemmel içinde
orta yerde durmak ar gelir

İsasıda yoktur Musasıda
kendi mecrasında akar denize
hiç bulmadığı adalet peşinde
gezdiği uçsuz bucaksız ormanda
sırtını dayadığı gül bahçesinde
gül açar orman yeşerir sırtında

şairin zulası insanlık bahçesi
vefa arar vicdan sorgular
evrensel bir haykırıştır
ses verir dünyanın rengine
yasaklı sürgün ataklarla
aksiseda bekler seher vakti

elleri cebinde ipi boynunda
karanlığa ıslık çala çala yürür


Ahmet Coşkun