KALDI
Hiçbir gün çekemedin, sevda denen yükümü
Başladı, bitti bu aşk, her şey yarıda kaldı
Mevsimlerden hazandı, hüzne yaprak dökümü
Rengarenk hayatımın, rengi sarıda kaldı

Sevmeden sevilmiştin, yaptıklarından utan
Bir yangın ki ruhumda, beni alevde tutan
Bilerek söndürmeyen, bir kenarda unutan
O, ateş közündeki, kalbim yarada kaldı

Zalime dönüşerek, hep nefreti kusmuşsun
Neden sorularıma, yanıtsızsın, susmuşsun
Rüyalarıma gelen, kara bir kâbusmuşsun
Mutluluk muammaydı, en zor soruda kaldı

Bu günahın bedeli, olmamalı gözyaşın
Kapından çıkıp gitti, seni seven yoldaşın
Adresin ben değilim, git başka yere taşın
Gönül hanen benimle, artık arada kaldı

Küllenmiş tütemeyen, bir hasretin var ama
Sonun yine hüsrandır, hayal ve düş kur ama
Senden çok uzaktayım, yakınlarda arama
Vefa arayan adam, bil ki geride kaldı

Ayaz vurmuş bir dağsın, ellerinse buz keser
Eşsiz güzelliğinden, gör ki kalmamış eser
Nerede eski halin, yerinde yeller eser
Şiirlerime ilham, veren peride kaldı

Söküp at bedenimden, veriyor bir muhtıra
İsyanımı yazarak, döksem de ben, satıra
Sensiz kokunu yayan, maziden bir hatıra
Üstümde silinmeyen, kuru teri de kaldı

Gözlerinde canlanan, anılarla hep izle
İstediğin kadar sen, öyle saklayıp gizle
Vicdanını rahatlat arındırıp temizle
Lekelenmiş hislerin çıkmaz kiri de kaldı

Ben acı içindeyken, herkes mutlu eşiyle
Ayrılık rüzgârının, pervasız esişiyle
Yeniden umut doğmaz, bir bahar güneşiyle
Bu denli çekilmeyen, dertler sırada kaldı

Ne kadar kapılsak ta manasızca bir hınca
Yosma gibi davrandın, hiç durmadın kadınca
İhanete bulaştın, yan yollara sapınca
Senle vuslat ne yazık, bahtsız murada kaldı

Gerçekleşmesi sanki, bizim için çok güçtü
Sanırım karşılıksız, sevmek en büyük suçtu
Emellerle arzular, buharlaşarak uçtu
Denizlerle dağları, aşıp karada kaldı
01. 02. 2020/ vefa arayan