Allah çocuk edindi! Hiç olacak iş mi bu?!
Yıkılsın “lem yelid”i inkâr eden şu tabu!

Üçlemede bir sır var; perde ardında Nebî.
Haddi aşmayın diye hemen duyurdu sabî!

Korunmuş bir kitaptan âlemlere ilân var;
Ruhlarda deprem gibi apaçık bir beyân var!

Aştı haddini sevgi, zevâlini buldu aşk,
Sevgili’ye sâdece babasız bir kuldu aşk!

Yalnız bir müjdeciyim ben size gönderilen,
İsmi semâda hürmet ile O’na verilen!

Ben ölmüş bedenlere Allah’ın nefesiyim,
Ahmed, diye övülen Rasûl’ün bir sesiyim!

Hatemü’l-Enbiyâ’nın en yakını Rûhullah,
Açılır kapıları bir ân dilerse Allah!

Ansızın akın başlar durmaksızın son dine,
Îsâ’yı bulur bulan geldiğinde kendine!

Barnabas esrârını aramasın ahâli,
Şu Kur’an’ı Hakîm’de cümle sırrın ahvâli!

Sır o ki; kalmaz saklı Alemlerin Rabbi’ne,
Dilediği kulunun ilham eder kalbine!

Bundan beş asır evvel bir haber doğrulandı,
Kaldı onbir senemiz, hicretimiz bir andı!

Âlemler akis akis yansıması bir şeyin,
İster bir hayâl deyin, isterseniz zan deyin!

Sırrımız Arabî’de, kalbimizde Rabbâni,
Bâkî’nin dili olur yarın bir gün bir fânî!