en acı şiirleri ben yazacağım biliyorum
güneşi hep ağlarken görüyorum
yaralarını iyileştirmiyor sürdüğü kremler ayın
evreni yıkıyor da enerjisi boşalmıyor fayın
ağaçlar küle dönmek için yeşeriyor ormanda
akrepler yelkovandan hızlı dönüyor zamanda
tüm renkler gülüyor da ağlayan hep kırmızı
artık kanamasın lokman sarsın da yaramızı
gelenler hep gittiler gidenler hiç dönmedi
yanmasın demiştin ya o ateş hiç sönmedi
söyleyemezdim gözlerinin pencerem olduğunu
her yumduğunda içimde nelerin solduğunu
gözlerin yalçın kaya söyle nasıl bakayım
ellerin istanbul trafiği söyle nasıl tutayım
elindeki çizgiler yollarımdı benim
yere düşmekle bitti umutlu her gelişim
geceleri yanan ay parlama ışıl ışıl
tatlı bebek bu gece uyuma mışıl mışıl
ihtiyacı olan var sen uykunu ona ver
beni göstermek için rüyasına giriver
gökyüzü kimin yüzü anlasın artık
ve bulutlar neden darmadağınık
bir ırmak akar akar da neden
kavuşur denize hiç sevinmeden
deniz umursamıyor diye mi hüzün
kuşlara cennettir ırmak ve yüzün
hüzün bir kuşun kırık kanadı
keçinin uçurumdan düşen inadı
uçurumdan düşenin umudu bir dala tutunur mu
kentte esen rüzgar caddeleri uçurur mu
bir kent ki her caddesi yüzünle aydın
yeşil olurdu kentim kan değil su olaydın