Nöbetçi şiire sunduğum veryansındır
Azıcık eprimiş olsa da varlığım
İlla ki tezat bir hüküm müdür
Yollandığım darağacında
Bilemediler asla da bilemezler
Boğazımı sıkan ip değildi bilakis fesatlığı şiirin
Ayaklarıma da bir numara büyük gelen
Devasa acılar
Sürüklendiğim peşi sıra

Olmayın da sakın peşin hükümlü, bayım:
Kundaklanan güneşin ben değilim sorumlusu
Ya da hangi günü günlük güneşlik bilmedim de
İlla ki tek yakalanan ben miyim ahmakıslatana?
Varsa yoksa melun mahzun bakışlarım
Oysaki en geniş penceredir
Şiirlerimi gözyaşımla yıkayıp yıkayıp astığım.

Yalanım var ya da yok
Ezeli düşmanım kendime uzaklığım
İman gücüme de şerh düşerim hani
Sağ kalmama vesile her duayı armağan eden annemdir
Yaratan’a.
Yoksa nasıl sığardım bu daracık mezara
Aralamasaydım kapağını yazdığım şiirlerle?

Ölüm ne ki, bayım?
Aşkın en irisinden gözlerine baka kaldığım
Kimse kaçıran sözcüklerini yakınımdan
Başım gözüm üstüne fermanı, feryadı
Kulp taksalar da gölgeme
Uzandığım gök kubbedir
Mazhar olan içimdeki beylik mevsime.

Benden yana şüpheniz de olmasın
Islıklanan elbette yalnızlığım.
Efkârım, saf yanım bir de mahcubiyetim
Dünden mirasıdır atamın, babamın
Hem kız kısmına yakışır mı karşılık vermek?
Sahi, hangi ç/ağda sıkışıp kaldıysam
Adabı muaşeretten yanadır firarım
Hala saklıyım dünde ve hala yarım:
Yazmaktır da tek çare
Tamamlanmaksa şöyle böyle:
Az da değil hani kaç bin kere
Uğratıldığım bozgunda
Ezkaza yaşıyorsam
Sağlam olan alt yapım
Enkazın üstüne inşa ettiğim
Turuncu güneşe tüm veryansınım
Çünkü soluklandığımdır her gece,
Günün dikili taşlarından
Azat edildiğim kendimce.

Ne zamanki sığınsam aşka ve kaleme:
Hani olur da tutuşur imgelerim boş yere
Mazur görün, bayım:
Yaşadığım kadar çektiğim kabir azabı
Sanmayın da durduk yere feryadım.