0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
382
Okunma
Zarfın derinlemesinde armonika
Kabzası ahşap, pipo.
Ayrımlı müşterek koku vardı.
Atmışlar, mutlak yetmiş kokuyor
Benim,
Benim elma ağacım
Üzerinde kepekler, gözyaşları var
Sabahları güneş varmış
Mumlar değilmiş, belledim.
Akın akın insanlarda
Topraktan yaratıklar da vardı,
İntihar ağacına sığınanlar da.
Gözünde kalınca defter
Zarif yapraklı gönül kokulu mektup vardı,
Kendime.
Ben,
Toprağın papatyasıyım.
Deryaların masum balığıyım,
Ben ki yavru kapı tokmağıyım
Ansızın gelen,
Kendime yazıyor
