Ve o sabah geldi nûrdan bir anlık,
Zifiri karanlık aslına döndü.
Ateş kardeş oldu; nâr ve seyranlık,
İnna lillah... dendi sırrında söndü.

Doğular batılar hercü-merc oldu,
Med ve cezir... artık vâdeler doldu,
Namahrem ağacın dalları soldu,
İnna lillah... dendi sırrında söndü.

Bir ferman ezelden kuşanmış idi,
Büsbütün olanlar yaşanmış idi,
Yar olmak evvelce bir şanmış idi,
İnna lillah... dendi sırrında söndü.

Can verir can bulmak ümidiyle cân,
Ân gelir boşalır oluk oluk kan,
Bir âh kalır yalnız ciğeri yakan,
İnna lillah... dendi sırrında söndü.

Bize mevsimlerin ismi hep bahar,
Zemheri kor olur karakışlar nâr,
Hakîkat kül olur, rüyalar nehar,
İnna lillah... dendi sırrında söndü.

Semâda kanatlar çırpmakta kuşlar,
Dümdüz vâdilere döndü yokuşlar,
Bir nazar ki... hezâr oldu bakışlar,
İnna lillah... dendi sırrında söndü.

Nihâyet bir âyet âşikâr oldu,
Yûsuf’un rüyâsı bize yâr oldu,
Kara koç bizlere bir şiar oldu,
İnna lillah... dendi sırrında söndü{!}..

*o “innâ lillâh”ın sırrına döndü {!}..