Yürüyorum sokakta öylesine kulağım da kulaklık,
Ne geçmişe götürüyor nede geleceğe,
Dinliyorum işte içimde yankılı ve dışardan müziksiz,
Gidiyorum çaresiz ama dertsiz,
Kim ne biliyor ki ben kimi dinliyorum gece gibi sessiz,

Oturmuştum yanlız kaldığım bir duvarın köşesine ,
Nede güzel imiş dedim sağımdaki çiçeğe,
Bir selfisi çektim gitmeden hatıra kalsın diye,
Bir daha açarmı dedim;
Selfisini çektiğim çiçek, tekrar seneye.?


Ulan fotoğraf çektirdiğim duvarın pirketi bile düşmüş,
Seneye açarmı dediğim çiçek kökünden çürümüş,
E şimdi ben ne diyeyim...duvarlar konuşmuyorsa,
Bir de hayata baktığım, hayatımın güneşi de küsmüş,
Şimdi suçlu ben miyim..
Bulutlar güneşi ardına alıp,
Ve sonra..
Selfisini çektiğim çiçek baharını bıraktıysa,

Bir sokağın köşe başında ki bir çay ocağında,
Oturduğum küçük bir kürsü elimde bardağımla,
Ne hayatım gibi koyu ne de açık,
Ne bileyim oturdum sadece,
Dinlendiğim kürsünün sağ ayağı bile kırık,
Ismarlamıştım kendime,
Hayatımı içercesine gibi içtiğim, (bir) çayda yavaşça ve ılık,
Ve sonra....
Elimden kayarcasına,
Şimdi ise ben ve bardağım kırık,
Suçlu ikram eden mi, ben miyim,?
Şimdi aklım düşüncelerle öyle karışık..!!!
İşte böyle hayat da bir çiçek gibi,
Ama sadece SARMAŞIK...!!!

#düşüneninsanerckose#