Sonunu düşünmeden, onca kalpleri kırdık
Hangi birine sorduk, elimizden kayarken
Esrarı çözülmeyen, beyinlerdeki sırdık
Oysa gözlerde horduk, sırtımızı dayarken

Harlattık alevleri, nefretin yeli ile
Tutuşturup her yeri, köz ettik bile bile
Hakkından gelemezken, işimiz oldu hile
Her yürekte sırf korduk, etrafına yayarken

Taş olan kalplerdeki, sevgi ise uzaktı
Bağlanmaktan korkutan, kıskacıyla tuzaktı
Uğruna göz yaşları, boşu boşuna aktı
Neden bu kadar zorduk, yerimizde sayarken

Karşılık veremedik, aşkla bakan gözlere
Hep kulpunu arayıp, inanmadık sözlere
Öyle çok yanıldık ki, bakmıyorken özlere
Nice seveni yorduk, gönülleri bayarken

Yarınları süsleyen, ne çok hayaller yıktık
Umutları yok edip, zorla zindana tıktık
Kendimize hak verip, su üzerine çıktık
Geceler gibi morduk, hep gözleri boyarken

Nesrin Önem
Çanakkale