En az bir kere delirmeli insan
zincirlerimiz akıllı olduğumuz ölçüde
kilitli üzerimize
en az bir kere
dünyanın en kötü
hadisesine yakın
bir olayın ardından
boşluğa bakan gözleriyle
bir keyif sigarası yakabilmeli insan
en az bir kere
yanına konan kuşa
selam verebilmeli
merhaba kuş,nasıl gidiyor hayat
diyebilmeli insan
kaldırımların çizgilerine basmamayı
bir kere olsun
takıntı haline getirebilmeli insan
bu en çok çocukların oyunlarına benzer
gizli bir çocukluk
sadece kendinin bildiği
en az bir kere
aynanın karşısına geçip
kendini ayrı bir insanmış gibi görerek
sen ne ibne evladısın diyebilmeli
yazıklar olsun sana
kendimize olan kızgınlığımız
içimizin tarih öncesi
mağarasından kalma
bize en yakın sestir
en az bir kere
duyabilmeli insan kendini
hem de gözleriyle
gördüğü her yere
gördüğü her yerde
gördüğü her yerden...


İlker ÖZDEMİR