beni aşan yürüdüğüm zaman çok yaman
anlamaktan çok uzakta da olmasam
kahır ve keder hüzünlerden ayrıştırılmadan
“hayır”ların nedenini bile soramasam
mutluluğun resmini kalbimde çizemesem
ne aynalarda ne de gözlerde kendimi göremesem
sabahın aksamdan kalan denizde ki serilişine şahit olmasam
gitmeyi kalmaktan çok yüce bulmasam
çocukluğu esirgenmiş çocuk yaşamasam
kasabalarda şehirleri şehirlerde köylerin özentileri bulmasam
içtiğim sularla kuruyan yüreğimi ıslatabilsem
bukalemun ruhlar alyuvarlarımın yelkenlerini parçalamasa
18.07.2008 tarihinde saat 06.55 te bu şiiri yazmıyor olsam
tüm evrene zerre kadar ışık bile saçamasam
uzak da olsa zaman kendimi anlamadan
istek arzu ve ihtiraslarımı yaşamadan
insanca yaşamaya fırsat tanımadan
kelimelerin arasını okuyup yazmasam
deniz kıyılarına bensizliğimi ikram etmesem
onsuz onlarsız kayıp adreslerde yaşamasam
sadece inanılmaz antik bir yitik olurdum!

Yüksel Şen