Ey güzelim söyle niçin,
Ben yanarken için için,
Gösterdiğin tüm çabalar,
Seni benden silmek için.

İstersin ki cemalini,
Yani gülün cem halini,
Meftun kılan her halini,
Gece gündüz anmayayım.

Benlerinden nakışları,
Hülya dolu bakışları,
O sımsıcak sarışları,
Gerçek diye kanmamayım.

Omza düşen tellerini,
Estirdiğin yellerini,
Uzattığın ellerini,
Tutmak mümkün sanmayayım.

Kahverengi gözlerini,
Söylediğin sözlerini,
Yüreğimde közlerini,
Yâd edip de yanmayayım.

Hal hatırın sormayayım,
Hayalini kurmayayım,
Düşlerimde görsem bile,
Asla hayra yormayayım.

“Vuslat yoktur, bile bile,
Çekilir mi bunca çile,
Öyle ise unut” demek,
Bu kadar mı kolay dile?

Öfke dolu bakıp durma,
Kem sözlerle gönlüm kırma,
Müstahaktır buna diye,
Beni yerden yere vurma.

Bir zamanlar umut verdin,
Belki biraz seviverdin,
Şimdi ise çok pişmansın,
Budur elbet senin dedin.

Buna kabulüm var ama
Böyle çözümler arama.
Merhamet et, kezzap dökme,
Sinemdeki şu yarama.