Unuttuğun şeyler gelir ya aklına öylece birden bire durduk yere burnunun ucu sızlar gözlerin dolar sonra ellerini bir an için nereye götüreceğini bilemezsin ya sıkar duvara geçirir ya saçlarını çekiştirir veyahutta kalbine götürür acının geçmesini beklersin sıkıntı son bulsun diye tekrar unutmayı beklersin beklersin geçmez etrafındaki insanlar yüzünden gülümsersin acı verir sana o tebessüm ne kadar yalnız olduğunu o an bir kez daha anlarsın ellerin peçete olur etrafında kimse kalmadığında ilk değildir sonda olmaz ıslansada kopmaz ellerin dağılmaz peçete gibi oysaki sen dağılmışsındır yeterince dudaklarinda belirir cümlelerim kulaklarında çınlar sesim nefesim "sen yokluğumu unutamaz alışırsın sadece bir anda geliverir gözlerim gözlerine karanlıklara hapsolmak işe yaramaz ben ışığınım alış gözlerindeki varlığıma"hadi şimdi topla kendini unuttuğunu san oysaki kendini kandır ve alış yokluğuma...