Kaç yılın Barışı vardı yüreğimde..
Kaç yılın hüznü..
Kaç yılın adaleti, eşitliği, kadın mücadelesi..
Kat üstü kat yıllar mı süsledi umutlarımı..
O gülüşlerim neydi; sızımın yüzeyine çıkmışımı.
Barışın umudu saklıydı gamzelerimde hep sakladım gizlice gülüştüm.. söyle hangi zılhıtın rengi gömdü gamzelerimin çukuruna..
Sevgi neydi! kızıl bir nehirmiydi yüreğimde.. Direncin doruğundamı inciliyor gönlüm..
Hangi okyanusun bilinmezligine daldı gözlerim, hangi suyun dalgasıydı ; tuzlumuydu hırçınmı sanki öylece sakin..
Sahi, neydi sevgi? Neydi dostluk! Bir çuhayı ipek görebilmek miydi; yoksa göğü üzerine giymekmiydi..
Tüm renklerimi gamzelerime gömerek üstleniyorum barışı, eşitliği, adaleti, kadın mücadelesini ve tüm ön yargısız renklerimi.

Ne garip hep yüreği kör olanlar haklı oluyor.. Aklı ile yargılayanlar gürültü çıkarıyor..
Öyle ya susunca kalbini dinlemez en sevdiklerin, sevgiyi
anlamayacaklar sonsuza kadar...

Not: görseldeki tablo 50×70 Tuval üzerine yağlı boya "kapı" çalışmam..
Cezaevi kapısı..