Gözbebeklerimize hüzün çökünce,
Derya deniz olur bulutlarımız.
Dâvetsiz belâlar başı çekince,
Korkumuzu örter umutlarımız.

Mecnun’un sevdiği,bir kara Leylâ,
Ne murat etmişse kim bilir,Mevlâ,
İnsanın kalbine düşünce sevdâ,
Evrende kaybolur hudutlarımız.

Her insan kaderle birlikte yaşar,
Tümsekte yıkılır,dağları aşar,
İçimizde “Benler” iç içe Yaşar,
Soyutları saklar somutlarımız.

Görkemli yalıda,köşkte,sarayda,
Şayet kararırsa güneş de,ay da,
Dünya Cennet olsa kime ne fayda,
Cehenneme döner konutlarımız.

Sevenler sevgiyi sevgiyle tanır,
Aşklar unutulmaz O baki kalır,
Gönül lezzetini acıdan alır,
Baldan tatlı olur koruklarımız.

Takip edemedim öndeki izi,
Çözemedim gitti “ben” deki gizi
Neden dar geliyor,sıkıyor bizi,
Hâyalin vardığı ufuklarımız.

Yaralıyım beni kimse sevmezde,
Eyvallah da etmez,boyun eğmezde,
Başım alçaklarda,göğe değmezde,
O Nurla nurlanır doruklarımız.

07.05.2007