yüreğim daraldı hüzünlendim yine
mutluluğu kendine çeken nefsimin balı
bulutlara gözlerimi kapatıp ağlamak istedim

sevgi hazinemin sandığını açtı bir rüzgar
yağmur desteledi aşka dair ne varsa
açtı gök sinesinde kır çiçekleri
gölgeler yürüdü
ayrıldığım sevdiklerim

bakışlarımla yazdım bir şeyler
ilikleri açıldı düğmeleri koptu
tutarsız kelimeler kesik kopuk
avuçlarımdan uçurdum göz yaşımı
damlalar süzülürken çiçeklendi her biri gülşen

mazimi izleyen gözlemci
kaçmak istiyorum
bir nefes ötesinde içmek istiyorum
sessiz sedasız gitmek istiyorum
ayın karanlık tarafına
uyumak hiç bir şeyi düşünmeden
ardımda ne varsa yakmak istiyorum
uzanmak istiyorum düşüncesizliğe
uyumak istiyorum
güneşin omuzunda
uyumak

asıl mutluluk belki de
dünya yalanında
uyanmak uykularda
ölüm gerçeğinde kavrulmak

o zaman belki işte belki
onunla birlikte yeniden doğmak
zaman özgürlüğüne sarılarak
nefesin sayılmadığını bilerek yürümek
ruhun hüzünden sıyrılmasıdır belki

Geçmişimi izleyen zaman
görmez mi oldun
içimde kaldı çıkmayan acılar
tebessümün kuruttu dudaklarımı
göz mektubumu gönderdikçe
ben ilacım dedin tutturdun
olmadı işte
silemedim, unutamadım
canımı yakanları durduramadım
yangınım oldu yürek izleri
zaman ipine astım hepsini

bir kaç söz söyle
dertleşelim gün bedenimde batmadan
sevdiklerim nasıl da gittiler
ruhumda yangını bırakarak
hemde hasretliği düşünmeden
şimdi ben
suskunluğumun açlığını yaşıyorum

beynimde saltanat kuran düşünce
seneryo kurma dünde kaldın sende
sorma sende zaman gibi sus
keyfindeyim
keyfine içiyorum kendimi
kimi bal kimi zehir
mazimin gözlemcileri dolduruyor kadehimi

NURTEN TARIM