Not; Annelerin sevgi ve şefkat simgesi olarak bilinmesi, biraz da, babaların vakur ve özverili duruşlarından kaynaklanmaktadır...

Küçükken, seni hep bir ilâh gibi görürdüm,
Sen yanımda oldukça, hep kaygısız yürürdüm.

Sanırdım; dünyadaki en güçlü kollar sende,
Dilediğim her yere varan tüm yollar sende.

Her şeyi sen bilirdin, sen her şeyi görendin,
Evi koruyan sendin, ekmeği getirendin.

Annem kadar yumuşak olmasa da dokusu,
Bir başkaydı, unutmam, yanağının kokusu.

xxxxx

Sonra, biraz büyüdüm, erkek yanım oluştu,
Dudağımın üstüne esmer tüyler doluştu.

Ben toydum, ölçüsüzdüm, sen dengemizdin baba,
Ekmeğimiz, gücümüz, güvencemizdin baba!

Yorgun yaşında bile, yükü hep sen taşıdın,
Rahat edelim diye, ırgat gibi yaşadın.

En zor zamanlarında, bir destek veremedim,
Dedelik zevki bile, sana gösteremedim.

xxxxx

Çok geç anladım ama, her sözün bir kuralmış,
Her öğüdün içinde binlerce gerçek varmış.

Ne büyük mutlulukmuş o bayram sabahları,
Ve ne zormuş geç görmek işlenen günahları...

Ne vermem ki bir daha öpmek için elini,
Kokunu duymak için, sarmak için belini? ...

Her zor ânımda halâ yolunu gözlüyorum.
Babacığım! ..Seni çok, ama çok özlüyorum...

Ünal Beşkese (14/06/1997)