ÇANAKKALE’DE DEDEMİ ARIYORUM

Bana hain eller zarar vermesin diye,
Vatanıma göz diken, toprağıma girmesin diye,
Anamın örtüsüne, pis eller değmesin diye,
Canını hiçe sayan dedemi arıyorum.

Kitap gitmesin, ezan dinmesin, dua bitmesin diye,
Çocuklar yarınlara kavuşsun, diye,
Torunum korkmadan yaşasın, diye,
Yokluğu gözü görmeyen dedemi arıyorum.

Dünyaya adaleti dağıtan ulusum susmasın diye,
İlmin merkezi vatanım cahil kalmasın diye,
Peygamber müjdesi İstanbul karanlık olmasın diye,
Gece gündüz çalışan dedemi arıyorum.

Candan, maldan, yardan, diyardan geçen,
Yokluğu, hüznü, zorluğu, fedakârlığı seçen,
Sabah akşam bir parça kuru ekmek yiyen,
Karnına taş bağlayan dedemi arıyorum.

Her biri yıkılmaz bir dağ misali,
Hırçın rüzgâra direnen koca çınar misali,
Azgın dalgaya ket vuran kaya misali,
Düşmana siper olan dedemi arıyorum.

Ben demeden “biz” deyip gönlünü Rabb’ine veren,
Önce secde edip sonra cepheye giden,
Dilde Kur’ân, elde hançer şehadeti seçen,
Yüreği iman dolu dedemi arıyorum.

Çanakkale geçilmez, deyip düşmana “dur!” diyen,
Gece gündüz çarpışıp bir avuç şerbet içen,
Kışın kar altında, yazın sıcakta bez parçası giyen,
Bayrak için yola düşen dedemi arıyorum.

Vatanın her karışını, namusundan parça bilen,
“O yoksa ben neden hayattayım” diyen,
Rıza-i Hak için vücudunu siper eden,
Ar, namus timsali dedemi arıyorum.

Çanakkale’de benim için şehit olan dedemi arıyorum.

Sadettin TURHAN
15.03.2010