Emekçi duygularımla
Yorgun ve sızlayan bedenimle
Acıkan karınımla
Ve yitik umutlarımla
Yatağa girip yarım yamalak uyumuşum


Sabahın beşini yedi geçe kapımı çalmadan kırmıştı bir kaç ecnebi
Ne olduğunu henüz anlamamıştım
Yataktan fırladım ne oluyor demeye
Kalmadan sag gözümden yedim yumruğu
Bir ötekisi de sol göğsüme tekmeyi nakş etmişti yere düştüm
Ne oluyor dedim beşi birden sus dedi
Bir diğeri yahudi olanı omzuma basıyordu
Bu arada size söylemeyi unutmuşum
Hristiyan olanı da beni tekmeliyordu
Çocuklarım uyanmış bizi izliyorlardı
Ben yanan canımı düşünmüyordum
Bile çocuklarımın gözü önünde yapmayın
Dedim onlar umursamıyorlardı bile hem sus demeye hem hakaret etmeye
Ve beni dövmeye olanca öfkesi ve hızı
İle devam ediyorlardı
Ne yapsam ne etsem onları durdurmalıydım çünkü
Çocuklarım hiç unutmayacaktı onları
Nefret edeceklerdi yahudiden hristiyandan ecnebiden
Durun lan dedim sizin yüzünüzden
Bu çocuklar tüm toplumlardan sonsuza dek nefret edecekler dedim ve ekledim
Beni susturmak için
İlk önce evimden alıp uzaklara götürdüler
Sonra bir cam kavanoza koydular
Dilimi kestiler parmaklarım direndi onları da çekiçle ezdiler
Kafam isyan etti onu da kestiler
Gözlerimi de oydular
Akan kanım bir ağaca dönüştü
Onu da yaktılar
Ve çocuklarım aylar sonra
Insanlıktan anlamayan
İnsan düşmanı
Bir kaç ecnebinin
Beni onlardan kopardığını
Anladılar
İnsanlıktan nefret edecekler mi
BİLMİYORUM


16 TEMUZ ARABAN GAZİANTEP