Bahar geldi sandım, garip gönlüme
Meğerse kış basmış, çardak gibiyim
Son baharın rengi, vurmuş yüzüme
Sararmış, solmuş, yaprak gibiyim!

Gücendim kendime, çıksam dağlara
Varsam acem ili, gülüm bağlara
Özüm yanar, hasret eski çağlara
Hatıramda kalan, mazi’m gibiyim!

Kervanım yürürken, gönül dağına
Tuzakmış bu sevda, düştüm ağına
Dolandım devranın, dönen çarkına
Sarıldım dürüldüm, yumak gibiyim!

Selam saldım yare, almaz selamım
Düştüm ateşine, göynür yanarım
Bir merhaba deyip, sormaz hatırım
Kırk düğümlü iilmek çözer gibiyim!

Vardım bir çınara, döktüm derdimi
Vurdum yerden yere, yıktım bendimi
Bir can oldum buldum, kendi kendimi
Yatağından taşan, seller gibiyim!

Can hıraş canımda, yanar bu özüm
Savrulsada külüm, sönmüyor közüm
Sanki ölmüş gibi, tavanda gözüm
Son nefesin veren, mevta gibiyim!

Kul Seyyah’ım binmiş, gider sal’ına
Ağır aksak düştüm, ahret yoluna
Ne çıkar bilemem, kara bahtıma
Bilinmez bir yolda, yürür gibiyim.!

tahsin şahin (kul seyyah)