Sokak lambasının kirli ışığı ;
Köşeyi dönüp, uzaklaşan iki gölgeyi her adımda uzatıyordu.
Bir gecekondunun kapısında son buldu yürüyüşler.
Koca bir göbekle sırıtmakta, kırık camdan içeri eğilip,
Hangisi dercesine bakmakta...!
Biraz sonra, kapıda ürkek bakışlarıyla bakmakta olan,
Onüç yaşlarında bir kız belirdi.
Babasıyla birlikte duruyordu, esmer zeytin karası gözlerinde
Kuşkular okunuyordu.
Şişman ve yaşlı adama, bir serçe ürkekliğinde baktığında;
Bu mu...?
Dediği hala kulaklarını tırmalıyordu,
Şeytani gülüşündeki gizemleri, minik kalbinde fay kırılmaları
oluşturmuştu.
Büyük bir depremin habercisiydi sanki,
Geçen birkaç saniyelik zaman dilimi.
Babanın yüzünde oluşan sıkıntılar kaybolmuştu,
Cebindeki kabarığı eliyle yokladı,
Kumar borcuna karşılık satmıştı.
Biraz da içki parası vardı artık, cebinde...!
Anne soran gözlerle bakıyordu, üzgündü besbelli.

Yavrusu küçücük, bebeydi daha.
Baba ;
Gözlerini kaçırırken, anası yatalakmış bakıcı gitti dedi.
bir yıllık maaşını peşin verdi.
Desteden birazını çıkarıp attı, köşedeki minderin üstüne.
Aha para ;
Ne istersen git de al.
Gece ilerlemiş ;
Cehennemi bir siyahlık çöküyordu,
Siyah mercedesin durduğu ihtişamlı villaya.
Gecenin ortasında, bir çığlıktı dalga daga tükenip giden.
Çocuksu düşleri de yannda götüren,
Yok oluşun girdabında....!


Yüce yaratan ruhlarla birlikte, nefs-i emmareyi de yarattı. Huzuruma nefsi getirin dedi. Nefse sordu.
Ey nefis ;
Ben kimim, sen kimsin dedi. nefis cevap verdi. Sen sensin, ben benim dedi. Cehennem bin yıl kızdırıldı. kıpkırmızı oldu. nefsi attılar, hiç ses yok. tekrar huzur-u ilahiye getirdiler. Yine sorulduğunda ;
Sen sensin, ben benim cevabını verdi.
Cehennem bin yıl daha kızdırıldı. Simsiyah oldu. İçine nefsi attılar, yine ses yok. Tekrar çıkartılıp Yüce Râbbin huzuruna çıkardılar. sorulduğunda ;
Sen sensin, ben benim cevabını verdi.
Cehennem binyıl daha kızdırıldı, bembeyaz oldu. İçine nefsi attılar, Yüce râbbimiz buyurdu ;
Nefsin gıdasını kesin.
Üçgün sonra nefis feryat etmeye başladı.
Beni çabuk yüce râbbimin huzuruna çkarın.
Huzur-u ilahiye çıktığında ;
Ya râbbim, sen beni yaratansın,
Ben se senin aciz bir kulunum dedi.
Gıdası kesilen nefis, açlığa üç gün zor tahammül etti. Cehennemin sıcaklığı benliğine vız gelmişti.
Yüce rabbimiz yarattığı insanoğluna, nefisle birlikte akıl ihsan etti. Ancak akılla bu nefsi disiplin altında tutmamızı irademize bağışladı.

AKIL NEFSE HÜKMEDERSE, İYİ YOLDA OLANLARDAN OLURUZ.
NEFİS AKILA HÜKMEDERSE ŞEYTANIN AVANELERİNDEN OLURUZ.
YÜCE YARATAN AKLIMIZI MUHAFAZA ETSİN.




.........................Eskişehir-2008