Sustum...

Son Atımlık Kurşundu Bu İçimdeki Fırtına,
Kırıldım,
Kırmamak İçin Dilime Sıktım.
Sustum...

Çok Sebebim vardı,
Bağırmak Haykırmak Kırıp Dökmek İçin.
Çığlıklarımdaki sessizliği Gördüm.
İçimde ki Çocuk Kavgacı İse de,
Dışımdaki Efendiliğe Yakışmazdı.
Sustum...

Çok Çabaladım Kendimi İkna Etmek İçin.
Gece Olupta Başımı Yastığa Koyduğum Anda.
Gözlerimi Kapatamadığımda Değmediğini Anladım.
Öldürmüştün İçimdeki Çocuğu,
Yas tutup Ağlamadım.
Sustum...

Sözlerimin Kıymetsizliğini Gördüm.
Verilen Sözlerin Yerine Gelmediğini Gördüğümde,
Müebbet Değildim Kimseye,
Anlaşılmadım.
Sustum...

Vazgeçilmez Sananlardan Vaz Geçtim ilk,
İçimdeki Çocuğu İyileştirdim.
Her Düştüğünde Kalktı Yeniden.
Büyüdüğünü Gördüğümde.
Sustum...

Vaz Geçemiyeceğini Bildiği Halde,
Ayrılığı Oynayanları Gördüm.
Başından Sonsuza "Aşk" İken,
Bahanelerle avunmaya çalışanların
Anlamsız Feryatlarını Gördüm.
Gerek Yoktu Nefes Vermeye Kelimelere,
Sustum...

"Ruhumuz Dağılacağına Bedenimiz Dağılsın" Dediğimde,
Ağzımı Öpen Kadının,
Hem Kendinin, Hem de Benim Ruhumu Dağıttığını Gördüm.
Sustum...

Çok Gördüm
"görürsün bak arıyor muyum bir daha"
Diyenlerin Aradığını.
"Gidersem Gelmem" diyenlerin Sürünerek Geldiğini.
Tükürdüğünü Yalayan Dönekleri Gördüm.
Aslında, bütün gitmelerin gelmek için olduğunu bildim.
Sustum...

Tankutalp ALTUNSOY(şairşizofren)