Hayat bana borçlusun

gelişimdeymiş vefalı bir yokluk
beraber büyüyüp serpildik
ben şikayet etmedim oda terketmedi
ikimizde eksiktik
kimsenin kimseye sözü olmadı

benden başkasına çömertti
nedense hep beni inletip meletti
onun zenginliğinin bolluğunun farkındaydım
sende al sende kazan sende çoğalt deyip durdu
ben beceremedim yada içimden gelmedi

azı sevdim galiba ondan belki
yazlarımda kış ayazda koydu beni
sevgililerim bile azdı yada az kaldılar
az onlara da yetmedi gün geldi
rengi doyumsuz dünyaya bir daha mı geleceklerdi

sonra yakınlar arkadaşlar uzaklar
yakası düğmesize çıkartılar adımı
kravatlıykende iki düğmem açıktı hep
tuturamadım hiç iki şeyi birbirine
eksikti işim aşım ibadettim

hep hiçtim her şeyi hiç bildiğim gibi
toprak olacağıma hiç şuphem yoktu
o toptakta yeşerip çiçekleneceğime inanmadım
bir arının benden bal çalacağına
hiç her şeydi bende hiçlediğim ondan

ben yaratana borçluyum hayat bana
ödeşemedik işte

Ahmet Coşkun