Beni ben yapan tüm unsurlar sende;
Sokaklarında yürüdüm,
Okullarında okudum yıllarca,
Ayak bastığım toprak;
Hiç itiraz etmedi buna...

Oyunlar oynadım küçükken,
Arkadaşlıklar ve dostluklar kurdum.
Tatile gitmemi içerledin memleketim,
Ayrılığı onuruna hiç yediremedin sen...

Düşmanım da oldu,
Dostum da bu topraklarda.
Ama hiç seni kötülemedim,
Nerden ekmek yediğsem,
Orada memleketime hizmet ettim...

Bazen arkamda bıraktım anıları,
Bazen de haykırışlarım aldu.
Hep mutluluğa önem verdim bu toprakta,
Yetişmek kolay değil gelecek kuşaklara,
Ölümsüz bi eser bırakmayı borç bildim
Beni ben yapan Lüleburgaz’a

Ekmek kavgası da oldu,
Gönül yarasının acısı da eklendi umutlara.
Herkes şikayet etti kaderine ama
O’nu biraz da biz çizdik belki de;
Kendi ellerimizle...

Güzel kokulu memleketim,
Dağlarına kurban,
Yollarına yoldaş oldum.
Yeri geldi ağladım yeri geldi güldüm;
Ama hiç şikayet etmedim seni,
Kimselere dert yanamadıysam bazen,
Seninle paylaştığım yanlızlıktandı belki...
Terk etmek aklımın ucundan bile geçmedi.

Aşklarımı kaldırımlarında, kafelerinde yaşadım,
Sevgimi ellerinle paylaştım.
Yaşamanın tadına da,
Ölümün soğukluğuna da sende vardım...

Memleketim...
Ey fırtınası ile esip geçen memleketim,
Sensiz bir vatanı neyleyim?
Neyleyim sensiz sevmeleri?
Varoldukça hemşerim bu diyarda,
Hatırlayan olur beni de buralarda...

Yaşar Ateş