Sarısu’da devasa, garip bir çınar
Dallar yok, kuşlar gövdeye konar
Yapayalnız, çırılçıplak, kupkuru
Karadeniz hafif dalgalı, sular dupduru

Avare martılar ve ıssız kumsal
Ne bir efsâne, ne de bir masal

Gök mavi, su billur, hava serin
Bitkin, yorgun, bir cilvesi kaderin

Gövdede bir kovuk sanki mağara
Ayaklar denize dönük, başı dağlara
Gözler oyulmuş, derin ve sönük
Belki mâziye, belki dağlara bakar
Mahzun gözlerden boz kumlar akar

Tonlarca keder, asırlık sancı
Bu kütük sürgün, bu çınar yabancı
İniltiler derin, iniltiler acı

Yeter, ne olur, bana dokunmayın
Öyle tuhaf, tedirgin de bakmayın
Vurgun yedim, hırçın denizlerde
Bir tufan yorgunu, hasut gözlerde

Azâmetli, asâletli bir ulu çınardım
Şanlı ecdâdımı ben de anardım
Şimdi bir kader sürgünüyüm
Bu deniz benim hasret duvarım
Ben onun fırtınalı, dertli dünüyüm

Apoletlerim sökülüp, yakılmıştı
Urbalarım, azgın dalgalarda kalmıştı

Hemen hüküm vermeyin, durun
Hayat hikâyemi, isterseniz, gidin
Tuna’dan, Kırım’dan, Batum’dan sorun

Tufan korkunç, bu deniz hırçın
Ne derim kaldı, ne de bir saçım
Tâkatim kalmadı, bitkin ve açım
Ötelerden, ötelere, vecd ile
Türküler yakmaktı tek suçum

Dallarımda kuşlar cıvıldardı, binlerce
Şâirler, edipler gölgemden dalardı
Fırtınalı, sisli ufuklara, günlerce

Başımda öyle asık suratlı durmayın
Asılsız, insafsız yaftalar vurmayın
Ne olur, başka sualler de sormayın

Söyledim ya, tufan yorgunuyum
Ne bir âsi, ne bir hain, ne de casus
Hasret kaldım bir uykuya, kâbussuz
Bir kader sürgünü, bir şâir, ve suçsuz


İdris Esen, Ağustos, 2013, Sarısu/Kerpe