İçini ferah tut, beladan sakın.
Her sözün altında mana arama.
Sebebi Allah’dır var ile yokun.
El uzatma sakın ola harama.
Üç verene beş ver, var at denize.
Ak ellerin olmaz hile, hurdası.
Sermayenden hayrı, var kat denize.
Rabbinin lütfudur bundan sonrası.
Füyüzu alenen devadır sana.
Dügâh perdesinden nevadır sana.

Kim ne bilir nasıl, neye meftunuz?
Edebimiz doyar, gözümüz doymaz.
Yıkılsa da bir gün gönül tahtınız.
O göz ki ram olur yine de caymaz.
Râm edersen yanılıp dünya zevkine,
Şeker mi şerbet mi karar vermezsin.
Bir de kapılırsan öfkeye, kine.
Kendin bilip kendin halin yermezsin.
Kim ne bilir deme cehennem hani?
Zerrecene yan ki, ateşi tanı.

Bir kutlu heyecan, sarsa alemi.
Efil efil esen, rüzgârlar nurdur.
Dünyada kalmaz mı, dünya elemi?
Belkide o kabir yolun pirnurdur.
Giderken gün gelip mefta salında.
Dünya senin olsa, sana yaranmaz.
Çiçekler açılsa, cennet yolunda.
Gül mü, menekşe mi diye aranmaz.
Çizdiğin o yol ki sefada odur.
Altında kalırsan cefada odur.

Hezârân eyvahı, tutma içinde.
Özünde arayıp bul çaresini.
Salavat getirip döndüğün anda.
Dermanlar derdinin kul çaresini.
Arif olan bilir, göz üzre yoktur.
Görüpde bakmazsan hoş göremezsin.
Aşk-ı muhabbetin dermanı tektir.
Başka yol arama zor giremezsin.
Doğru yola doğru sür ki atını,
El üzre götürsün alem zatını.

Aşk ile kül olmuş, yanmış ervahın.
Meylinde ilahi bir ahmer vardır.
Kirpiğe hançerle çekilen ahın.
Sebebi meserret var ise yardır.
İçtiği zemzemdir düşar olanın.
Gidenler gelmedi, görmedi kimse.
Halleri hal olmaz naçar kalanın.
Hararet narını bağrına gömse.
Dağ olsa feryadı aşılır mı ki?
Davet-i ölüme koşulur mu ki?

Kul Fikret kendine ettin nasihat.
Sebebi alayı, kendin bilirsin.
Yattığın döşekte edersen rahat.
Kalbin ki ferahtır, ihya olursun.
Gösterme maniyi, sevabı varsa.
Pes etme mecnunca, solmasın yüzün.
Yanlışın üstüne güneş doğarsa.
Cevrini çekersin gece, gündüzün.
Kitabın Kur’andır, rehberinde o.
Şu günde seninle, makberinde o.

Mehmet Fikret ÜNLAN
31 Mayıs 2020 Saat 23.25
Karantina günleri
Güzelçamlı/Kuşadası