O kadar içime ağladım ki
Patladı şimşeksiz fırtınalarım
Suya hasret taşıyor derelerim
Ne kimseyi boğdu geçti
Ne yıkıp kırdı bentlerimi
Bir ben bilirim,
Birde yaralanmış anılar

O kadar içime ağladım ki
Yalnızlık dolandı kıyıya doldu
Yıllar yeni bir vadide sıkıştı kaldı
Kanayan bir kanyonun başında
Girsem kaybolurum dehlizinde
Girmesem çıkamam bir daha

O kadar içime ağladım ki
Bir sevdanın uğruna bir ömür
Bir o vardı kalan sevmeye değer
Bir soluk gerek, kim ne der?
Sevsem olmadı,sevmesem olmadı

O kadar içime ağladım ki
İçim de birikmiş aşkı sevdayı
Sel oldu götürdü maviye doldu
Bir ben kaldım, kızıl bir renk
Şimdi ne yalnızım bir bilsen
Baş başayım nihayet berhudar

O kadar içime ağladım ki
Ne ben gördüm göz yaşlarımı
Ne farkında ağladıklarım
Bir sen yoksun içim de lacivert
Boz kırda yeşerir nihayet

O kadar içime ağladım ki
Gönüldaşım kuruyor son yağışa
Minnetsiz açıyor renkler en baş’ta
Varsın artık yeşilin her tonunda
Coştu sular, maviye doldu sonunda