Yine akşam oluyor...
Yine eve dönüyorum...
İçimde bir huzursuzluk,
İçimde bir isyan,
Ne yapsam da çaresizim...
Eve bom boş dönüyorum,
Çünkü ben işsizim...

İnsanlar beni görmesin istiyorum,
Toplum bana acı veriyor artık...
Gözlerine baktığım her insan,
Sanki alaycı...
Bilmiyorlar ki bu beden nelere feda eder kendini...
Çünkü beden kiracı...

Yine eve dönüyorum,
Ve yine boş...
Ellerim, gözlerim, ayaklarım,
Yine bana kızgın...
Uzun zamandan beri,
Alnımdan ter dökülmüyor cebime,
Ve elimin cebime,
Hiç gidesi gelmiyor...

Karım karşılayacak beni,
Neyime "Hoşgeldin" diyecekse...
Çünkü ben hep "boş" geliyorum...

İçimde fırtınalar kopuyor,
Hayatım bir işe yaramamanın cezasını çekiyor...
Her insan sanki bana düşman,
Her insan alaycı...
Oysa nasıl da hasretim birşeyler üretmeye,
Eve huzurla dönmeye,
"Karıcım getirdiklerimle bize bir ziyafet hazırla" demeye...

Ne yapsamda çaresizim...
Çünkü ben işsizim...


Ömer DEMİR