Ben seni hiç özlemiyorum ki.
Birlikte soluduğumuz havayı özlüyorum mesela.
Ya da zaman zaman beraber yürüdüğümüz yolları,
koruman gibi peşimizden gelip
annenin yerine bizi tepeden tırnağa ıslatan burdayım yağmurlarını,
panikle sığındığımız saçak altlarını.
Seni evine uğurladığım akşam üstlerinde sana takılan bakışlarımı,
arkasından
çok uzakta olmadığını bildiğim teselli mabedi yarınları özlüyorum.

Ben seni hiç özlemiyorum ki.
Başına buyruk,
söz dinlemeyen bir kalbin ritimlerini duymayı özlüyorum.
Şiirlerdeki dizelerden yıldız yapıp gökyüzüne asarak,
gecelerimi aydınlatan ışıltılarını izlemeyi ya da.
Nereye baksam
özlememe fırsat vermeyen milyonlarca sen çarparken gözüme ortalık yerde,
pas geçtiğim tarihlerdeki eksik yerlerini doldurduğum
bulmacayı tamamlayan anılarımı özlüyorum.

Bunca şeyin arasında,
ben seni hiç özlemiyorum ki.
Kendimi unutturan sarhoşluğundan başka.

Hiç ama hiç.

Çınar GÖLE
27.04.2020