Darılıp ardımdan söz etme sakın!
Adımı hayırla an; bana yeter.
Aslı’ya, Leylâ’ya benzetme sakın!
Züleyha meşrepli şan bana yeter.

Yol bu! Nerelere çıkar bilinmez.
Alnıma kazılmış yazı silinmez.
Ecel saatinden önce ölünmez.
Bir gün geleceğim san; bana yeter.

Kim ne derse desin Yusuf’um sensin.
Aldırma, gülüp geç; eller söylensin.
Herkes kendisine bakıp eğlensin.
Senin fikrindeki zan bana yeter.

Dünyada, ahrette biricik eşin
Vedasıyla güller açsın gülüşün.
Gözlerin ufukta hep beni düşün.
Vuslat hayaline kan; bana yeter.

Ne avutur beni, para mı, pul mu?
Ne boyar gözümü, cevher mi, çul mu?
Söyle şu gurbetlik çekilir hâl mi?
Aşkımın korunda yan; bana yeter.

Farz et kavuşmadan ömrüm son bulsa,
Hâlâ yaşıyorsan, mümkün olursa,
Kabrimde ağlamak için de olsa,
Elinde çiçekle dön; bana yeter.

Mücella Pakdemir