bir inciyim ben kirpiklerinde
kocaman sulu bir üzüm tanesi
laleyim karasanbandan arta kalan
ayrıkotuyum// hendek kenarlarında
anadolu da tozlu köy yollarında bir elçiyim
kuzeyde kalmış kütük kütük kar tanesi

bütün anne babalara
bin umutla yürüyen oğulcanım

sarı papatyalar sümbüller sarmaşıklar
ılık ılık esen dağ yeliyim boğazdan
güneş olup yükselen yamaçlarda
gökten inen bereketim yağmur olup yüreğine

kıyısında puşusunu düşüren bir genç kızın
tek bir umuduyum sevgiliye olan söz

buğday başağıyım //un//ekmek //aşım
canla başla ilerleyen katar sürüsüyüm anadolu da
ben bir inci tanesiyim göz bebeğinde
akar giderim ağlama
neden örselersin//zavallıdır yüreğim// bilmez misin
bin sadakatla bin yeminle sana bağlıyım
akarsuyum dereler boyu çağıl çağıl akan
bin yıldır bu topraklara sana can
kadersin eğer varsa benim için
ben bir allığım yanağında kızarmış
neşeli canlı seni güzeller güzeller yapan

çınarım dalllarımın altında gölgelen
yüzbin yıllık şarabım dal benim içime eğlen

koşarım düşe kalka ellerim yamaçlarda
yazarım sana varmak bütün arzularım
ben bir gelin kadar kırılgan
sümbül kadar narinim
lalegül kadar kırmızıyım

beyaz bir gerdanım boynunda
izin ver uzanıp öpeyim dudaklarımla
ben sadece bir nar tanesiyim avuçlarında
açık tutma kayar düşerim

kar beyaz kümülüs bulutlarla ben
bütün ovalarda// bütün tepelerde gül tenine duldayım

izin ver yüreğine yüreğine gireyim
sarı buğday başağıyım harmanda topuklarına değen
taze badem dalında baharda bir çiçek
arıda balım
umut oldum arkla gelen su oldum
getir dolayım çeşmeden testine
bin yıldır beklerim sana akayım

ben güz yapraklarıyla rüzgarda salınan
göllerin üstünde örtü misali

şerbetim üzümden olma

köylüyüm anadoluyum beyim elbet

sevdalıyım kimsenin olmadığı kadar
akarsuyum durduramaz hiçbir bent
getir çeşmeden dolayım testine
beklediğim sensin sensin elbet.

Kanber İhsan Öcel