Anneler hep sevdi
Babalar ölüm kustu
Bizi bombalardan
Korumak hep sana düştü
Kol kanat gereken uyuyamadın
Kör olan nefretlere karşı
Dünyanın sahipsiz her yerinde
İçsel sevginiz ve inancınızla
Sen benim başkışımsın anne.

Sessiz ve huzurlu günler istedin
Ölüm askerleri, ölüm terörü,
Çocuklar el ele tutuşsun dedin
Oynamadan büyümeyi öğrendik
Neden çok gördüler anne.

Zor zamanlarda
Hep sen vardın yanımızda
Mum ışıkları sönerken
Akan yaşları görebiliyordum
Hafızamın en derin köşelerinde,
Kalbimin derinliklerinde,
Ve zor düşüncelerimde
Rahatlatıcı yüzün nerede
Seni bulamıyorum anne.

Toz bulutu her yer, dumanlar tüter
Ölüm köprüsündeyim belkide çöker
Derinden ağlıyorum, ilk defa değil
Ruhumun penceresi içine çeker
Acının yaķınlığında bir yerdeyim
Ne kadar karmaşık manzara
Artık son kalıntılarda
Seni arıyorum anne.


Mustafa Yaman
08 nisan 2020