uçsuz bucaksız bir derya imiş gibi görünse de
bizim içsel özlü duygularımız
bir arpa boyu ancak yol ala biliyormuş
maşukun saçma sapan hırsları karşısında
kalbimin hoppalığı oldu beni böyle yakıp da yıkan
bak da gör
kalı verdim işte çaresizliğimin o eli kolu bağlılığında

bir çare de yok ki
kalbi baştan beri fesat olanın yol ve yordamına
b
. e
l
kemiği gibidir düzeltmeye de gelmez
coşkun bir sel gibi kapıldı mı gülün endamına
Allah korusun o bülbülü
boğulmazsa bile sürüklendiği yerde kalır parçaları
dedik ya
kalbimin hoppalığı oldu beni böyle yakıp da yıkan

çocuk masalları gibi
serap bir tutkuda kayışta geçip de gidiyor hayat
bir varmış bir yok muşların içinde yaşıyor
fal taşı gibi gözlerle hayretten hayrete bulanarak
masal bu ya sıcacık bir gönül beklerken
hayalde ki o çıplak beden
bir anda da kapkara bir kışta da kalıveriyor

menfaat girince araya
yakalaman da hiç mümkün olmuyor ki
pulu ve çulu kapış da Üsküdar’ı geçeni
elbette ki
suç benim hoyrat gönle baştan kurulup da oturmuş

seçmek senin neyine seni seçmiş olan dururken
deme ki saf ve pak kalmak başa püsküllü bir belaymış
öyle ya
kalbimin hoppalığı oldu beni böyle yakıp da yıkan

bir yabana meylederken
muhakkak ki
köpek dişlerini de hesaba katmak varmış
demek ki yaratan aklı dağıtırken
şıp şak sevecekleri
bundan dolayı kaale almayıp da es geçmiş

bizlere demişlerdi ya kendi düşen ağlamaz diye
hiç mi hiç inanın ki ağlamıyorum
madem ki
kalbimin hoppalığı oldu beni böyle yakıp da yıkan
sadece bu halime hep kıs kıs gülesim geliyor içimden...



AZAP...(Kadri Atmaca) 29.04.2020