Mü’minler koşuyordu sende namaz kılmaya
Sende mi yetim kaldın canım Abdülhamid Han.
İftarı biter bitmez varıp huzur almaya
Sende mi yetim kaldın kanım Abdülhamid Han.

Bir başkaydı seninle teravih namazları
Mü’mini titretirdi müezzin avazları
Tarifi imkansızdı ellerin niyazları
Sende mi yetim kaldın şânım Abdülhamid Han.

Uzak yakın demeden koşar sana gelirdik
Kur’an tilavetinle yanar söner erirdik
Câmi denince senin yerin ayrı bilirdik
Sende mi yetim kaldın sânım Abdülhamid Han.

Senin sessiz kalışın yürekleri yakıyor
Seni öyle görenler gözü yaşlı bakıyor
Câmimize kavuştur diye eli açıyor
Sende mi yetim kaldın anım Abdülhamid Han.

Sadâna hasret kaldık duymaya gün sayarız
Kaybedince anladık hergün seni ararız
Akın akın gelmeyi ister hayal kurarız
Sende mi yetim kaldın yanım Abdülhamid Han.

Maraşımın sembolü hem ulu mabedimsin
Kalbimdeki huzuru veren hep sebebimsin
Kul Sami’nin gönlünde güzel yer edenimsin
Sende mi yetim kaldın câmi’m Abdülhamid Han.

Samettin Şenkaya ( Kul Sami )

Not : Korona virüsü sebebiyle kapalı olan Kahramanmaraş’ımızın sembolü Abdülhamid Han Camii’nin önünden geçerken onun sessizliğe bürünmesi cemaatsiz kalışı beni hüzünlendirdi ve bu şiiri yazdırdı.

28.04.2020