SON GÜLÜŞ

dinmiyor
rüzgar
dinmiyor
gözde-yaş
toprak
aç
susuz
ve
çıplak
ağırdan
alıyor
zaman
sanki
usulca
akıyor
parmak
arasından
kül
renginde
her
gecenin
sabahında
gün
ağarmadan
toprak
dam
üstü
ağaçtan
ucu
dışarıda
tık
tık
tık
Pepuk-mudur
yoksa-serçe
ağaçkakan-mı
bilinmez
tık
tık
tık
bir uçurum
kıyısında
bir
ceylan
gezinir
avcı
tetikte
gözleri-artı-kıl
parmaklar
titremez
vın-vın-vın
kan
acı
ve
sevinç
Habil’den
kalma
su
akar
yatağında
erişmek
ister
denize
hangi
dağın
gölgesi
düşer
ırmak
kıyısına
ve
Zilan
kırmızı
Dicle
sakin
Fır-hat
asi
sakınır
kavuşmadır
Şattül-arab
Basra
zerresinde
kum
Um-man
umudun
kapısı
sakin
bekler
ay-şavkını
bir
derin
yarılma
arzın
göbeğinde
yalanın
örgütlendiği
yerde
bir
sal
derme-çatma
yaklaşır
kıyısına
güler
geçer
mavnaların
aydınlığında
son
gülüş
ilk
gülüşten
acıdır
son
gülüş
ilk
gülüşten
acıdır.... 5 nisan 2020 akarca