4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1420
Okunma
Güneş sızıyor perdenin aralığından
Hiç bitmesini istemezken gecenin
Gün tüm acımasızlığıyla yüzüme vuruyor
Ben aya muhtaçken
Işık damarlarımda yanıyor
Yine dünyanın o bitmeyen karmaşası
Küçük bir çocuk gibi elimden tutup sürüklüyor gelecek
Vaadi ise sonsuz mutluluk
Ama büyüdüm anlamıyor
Onun yalanlarına kanmayacak kadar büyüdüm.
Ne yazıkki
Masalların gerçek olmadığını
Ve insanların iğrençliğini görecek kadar
Ana kucağı yumuşak,baba ocağı sıcak
Onları terketecek kadar büyüdüm
Nankör olacak ,yalan söyleyecek kadar
İçimdeki gözü yaşlı çocuğa inat
Ve kavga edercesine
Yalnız kalacak kadar
Ölümü isteyecek kadar yaşadım
Tahammülümün son raddesi
Dayanabileceğim kadar dayandım
Yapabileceğim tek şey
Billinmeyenin sonsuzluğuna bırakmak şimdi kendimi